جابر خم شده بود و می گریست. عطیه (1) را صدا زد و با صدای خش افتاده از اشک گفت:
«عطیه! صدای آب به گوشم می رسد. این اطراف باید فرات باشد... مرا به سمت آب ببر.» عطیه چشمان خیسش را به چشمان بی سوی جابر دوخت و دستان لرزانش را گرفت و به سمت فرات برد.
جابر خم شده بود و می گریست. عطیه (1) را صدا زد و با صدای خش افتاده از اشک گفت:
«عطیه! صدای آب به گوشم می رسد. این اطراف باید فرات باشد... مرا به سمت آب ببر.» عطیه چشمان خیسش را به چشمان بی سوی جابر دوخت و دستان لرزانش را گرفت و به سمت فرات برد.
جابر اشک می ریخت و زیر لب می گفت:
«رسول الله به من فرمود: جابر حسین را زیارت کن که زیارت او ثوابی برابر به صد حج دارد، بی غسل که نمی شود به زیارت رفت...»
جابر صورت مهربان و اندوهگینش را به سمت عطیه برگرداند و گفت:
«اینجا که آب بود... چرا نوه ی رسول الله را تشنه کشتند...؟»
جابر آرام نوای هق هق سر داد و عطیه آرام دستش را فشرد. وقتی غسلشان تمام شد و جابر به زحمت از جا بلند شد و آرام آرام به سمت قبر ها رفت.
هر قدم که برمی داشت، آهی می کشید و زیر لب می گفت: «حسین». جابر هر از چند گاهی خم می شد و مشتی خاک بر می داشت و می بویید. خاک را بر روی خاک می ریخت و دوباره به سمت قبر دیگری می رفت. وقتی خاک ها را بر زمین می ریخت با خودش می گفت: «نه... بوی محبوبم نیست.»
عطیه جا پای قدمهای جابر می گذاشت. ناگهان جابر ایستاد. بر خاک نشست و دستش را بر قبر می سایید و مویه می کرد و می گفت:
«حبیب من حسین! حسین! حسین!
دوست پاسخ دوست را نمی دهد؟
چه می گویی جابر؟ او حسین است! فرزند امیرالمومنین! فرزند دخت پیامبر؛ مگر می شود پاسخ تو را ندهد؟ می دانم! می دانم میان راس و تنت فرسنگ ها فاصله است...»
قطرات درشت اشک از صورت عطیه به زمین می ریخت، جابر خاک حسین را پیدا کرده بود.
***
بوی خاک خشک و تشنه ی کربلا که به مشام کاروان رسید، هیچ کس منتظر زانو گرفتن شتر ها نشد، هیچ کس منتظر نشد زانویی برایشان رکاب بگیرد. یک لحظه بیشتر طول نکشید از گفتن: «پیاده شوید، همین جاست» که زمین پر از نقش چادرهای مشکی و عباهای آلوده به خاک شد.
هر کس به سویی دوید، یکی فریاد می زد:
«زهیر؟»
یکی ناله می زد:
«حبیب»
یکی با مویه می گفت:
«مسلم»
یکی پریشان می گفت:
«حسین!»
علی بن حسین (ع) از مرکبش پایین آمد. آرام به سمت قبر ها می رفت و می گریست. با دست اشاره می کرد به قبری و می گفت:«این مزار وهب است»
«اینجا، مزار حر بن یزید ریاحی است»
«اینجا، قبر برادرم علی اکبر است»
«اینجا، کف العباس!»
«اینجا... حسین!»
اشک های مانده در چشم و بغض های مانده در گلو، فریاد های عقده شده و ناله های بی صدا سر باز کرد، مویی نماند که پریشان نشود و گریبانی که چاک نیفتد. صورتی نماند که خراشیده نشود و چشمی که نبارد...
جابر که صداها را شنید، آغوش باز کرد و به سمت کاروان آمد. یاران به دیدن یاران عقده از دل باز کردند و 40 روز نگریستن را خوب تلافی کردند... (2)
پی نوشت:
1. عطیه بن عوفی از یاران مخلص امام علی (ع) و از اساتید برجسته ای بود که شاگردان بسیار داشت. او در اربعین همراه با جابر بن عبدالله انصاری (از صحابه ی خاص پیامبر اکرم (ص) که با دعای آن حضرت تا زمان امام باقر (ع) زنده ماند) نخستین زائران کربلا بودند.
2. سید بن طاووس معتقد است که اهل بیت(ع) در اربعین اوّل به کربلا بازگشتند.
منابع:
1. لهوف، سید بن طاووس؛ ترجمه ابوطالبی، صص 197- 198.
2. منتهی الامال، شیخ عباس قمی، ج 1، ذیل زندگینامه امام حسین(ع).
پ.میعاد
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
